JONA

1 Aperis vorto de la Eternulo al Jona, filo de Amitaj, dirante:
2 Levi�u, iru en la grandan urbon Nineve, kaj prediku kontra� �i; �ar iliaj malbonagoj levi�is anta� Min.
3 Sed Jona levi�is, por forkuri de anta� la Eternulo en Tar�i�on; li iris en Jafon, trovis �ipon, forirontan al Tar�i�, pagis pro la voja�o, kaj eniris en �in, por veturi kun ili al Tar�i�, for de la Eternulo.
4 Sed la Eternulo sendis grandan venton sur la maron, kaj sur la maro fari�is granda ventego, kaj oni pensis, ke la �ipo pereos.
5 La �ipanoj ektimis kaj komencis voki �iu al sia dio; kaj la objektojn, kiuj trovi�is en la �ipo, oni �etis en la maron, por malpligrandigi la pezon. Sed Jona iris malsupren, en la internon de la �ipo, ku�i�is, kaj endormi�is.
6 Kaj aliris al li la �ipestro, kaj diris al li: Kial vi dormas? levi�u, kaj voku al via Dio; eble Dio rememoros pri ni, kaj ni ne pereos.
7 Kaj oni diris unu al alia: Ni lotu, por ke ni eksciu, pro kiu trafis nin �i tiu malfeli�o. Ili lotis, kaj la loto trafis Jonan.
8 Tiam ili diris al li: Vi, pro kiu nin trafis �i tiu malfeli�o, diru al ni, per kio vi vin okupas? de kie vi venis? kie estas via lando? kaj el kiu popolo vi estas?
9 Kaj li respondis al ili: Mi estas Hebreo: mi respektas la Eternulon, Dion de la �ielo, kiu kreis la maron kaj la sekteron.
10 Tiam tiuj homoj ektimis per granda timo, kaj diris al li: Kion vi faris? �ar tiuj homoj eksciis, ke li forkuris de anta� la Eternulo, kiel li mem diris al ili.
11 Kaj ili diris al li: Kion ni faru kun vi, por ke la maro kvieti�u por ni? �ar la maro fari�is �iam pli kaj pli malkvieta.
12 Li respondis al ili: Prenu min, kaj �etu min en la maron; tiam la maro kvieti�os por vi; �ar mi scias, ke pro mi trafis vin �i tiu granda ventego.
13 La homoj forte ekremis, por reveni sur la sekteron; sed ili nenion povis fari, �ar la maro fari�adis �iam pli kaj pli malkvieta kontra� ili.
14 Tiam ili ekvokis al la Eternulo, kaj diris: Ni petas Vin, ho Eternulo, ne do lasu nin perei pro la animo de �i tiu homo, kaj ne metu sur nin la sangon de senkulpulo; �ar Vi, ho Eternulo, povas fari �ion, kion Vi volas.
15 Kaj ili prenis Jonan kaj �etis lin en la maron; tiam la maro �esis koleri.
16 Tiam tiuj homoj eksentis grandan timon anta� la Eternulo; kaj ili bu�is oferon al la Eternulo kaj faris sanktajn promesojn.
17 Kaj la Eternulo pretigis grandan fi�on, ke �i englutu Jonan; kaj Jona restis en la interno de la fi�o dum tri tagoj kaj tri noktoj.

1 Kaj Jona ekpre�is al la Eternulo, sia Dio, el la interno de la fi�o.
2 Kaj li diris:

Kiam mi suferis, mi vokis al la Eternulo, Kaj Li respondis al mi; El la ventro de �eol mi kriis, Kaj Vi a�skultis mian vo�on.
3 Vi �etis min en la profundegon, en la internon de la maro, Kaj fluego min �irka�is; �iuj Viaj ondegoj kaj ondoj iris super min.
4 Kaj mi pensis: Mi estas forpu�ita de anta� Viaj okuloj; Tamen mi rigardos ankora� Vian sanktan templon.
5 �irka�is min akvo �is la animo; Abismo min �irka�is; Junko kovris mian kapon.
6 Mi falis malsupren �is la fundamento de la montoj; La tero baris min por �iam per siaj rigliloj; Sed Vi, ho Eternulo, mia Dio, elirigis mian vivon el la pereo.
7 Kiam mia animo senforti�is en mi, mi rememoris la Eternulon; Kaj mia pre�o alvenis al Vi en Vian sanktan templon.
8 Tiuj, kiuj servas al vanta�oj, Senigas sin je favorkoreco.
9 Sed mi kun danka vo�o alportos al Vi oferon; Kion mi promesis, tion mi plenumos; Savo estas �e la Eternulo.

10 Kaj la Eternulo ordonis al la fi�o, kaj �i elvomis Jonan sur la sekteron.

1 Kaj duafoje aperis al Jona vorto de la Eternulo, dirante:
2 Levi�u, iru en la grandan urbon Nineve, kaj prediku al �i la predikon, kiun Mi diros al vi.
3 Tiam Jona levi�is kaj iris en Nineven, konforme al la vorto de la Eternulo. Nineve estis granda urbo �e Dio; �i havis la grandecon de tri tagoj da irado.
4 Kiam Jona komencis la trairadon de la urbo kaj trairis unu tagon, li vokis, kaj diris: Post kvardek tagoj Nineve pereos.
5 La lo�antoj de Nineve ekkredis je Dio, proklamis faston, kaj metis sur sin saka�on, de la grandaj �is la malgrandaj inter ili.
6 Kiam tion a�dis la re�o de Nineve, li levi�is de sia trono, demetis de si sian re�an veston, kovris sin per saka�o, kaj sidi�is sur cindro.
7 Kaj li ordonis proklami en Nineve en la nomo de la re�o kaj de liaj altranguloj jenon: La homoj kaj la brutoj, la bovoj kaj la �afoj, gustumu nenion, ili ne pa�ti�u kaj ne trinku akvon;
8 kaj la homoj kaj la brutoj kovru sin per saka�o, kaj voku forte al Dio, kaj �iu deturnu sin de sia malbona vojo kaj de la perforta�oj de siaj manoj:
9 eble Dio beda�ros, kaj forlasos Sian flaman koleron, kaj ni ne pereos.
10 Kiam Dio vidis iliajn farojn, ke ili deturnis sin de sia malbona vojo, Dio beda�ris la malbonon, kiun Li minacis fari al ili, kaj Li tion ne faris.

1 Tio tre forte �agrenis Jonan, kaj li ekkoleris.
2 Kaj li ekpre�is al la Eternulo, kaj diris: Ho Eternulo, tion mi ja diris, kiam mi estis ankora� en mia lando; kaj tial mi preferis forkuri en Tar�i�on, �ar mi sciis, ke Vi estas Dio indulgema kaj kompatema, longepacienca kaj tre favorkora, kaj beda�ras malbonon.
3 Nun, ho Eternulo, volu forpreni de mi mian animon; �ar pli bone por mi estas morti, ol vivi.
4 La Eternulo diris: �u vi havas grandan �agrenon?
5 Jona eliris el la urbo, sidi�is oriente de la urbo, faris al si tie la�bon, kaj sidi�is sub �i en la ombro, �is li vidos, kio estos kun la urbo.
6 Dume Dio, la Eternulo, pretigis hederon, kaj �i elkreskis super lian kapon, por ke li havu ombron super sia kapo kaj liberi�u el sia suferado. Kaj Jona forte ek�ojis pro la hedero.
7 Sed kiam levi�is la matenru�o de la sekvanta tago, Dio aperigis vermon, kiu difektis la hederon, kaj �i forvelkis.
8 Kaj kiam ekbrilis la suno, Dio aperigis bruligan orientan venton, kaj la suno turmentis la kapon de Jona tiel, ke li senforti�is kaj petis por si morton; li diris: Pli bone por mi estas morti, ol vivi.
9 Tiam Dio diris al Jona: �u vi havas grandan �agrenon pro la hedero? Li respondis: Mi havas grandan �agrenon, e� �is deziro al morto.
10 La Eternulo tiam diris: Vi doma�as la hederon, pri kiu vi ne laboris kaj kiun vi ne edukis, kiu dum unu nokto elkreskis kaj dum unu nokto pereis;
11 kaj �u Mi povus ne doma�i Nineven, la grandan urbon, en kiu trovi�as pli ol cent dudek mil homoj, ne povantaj distingi inter sia dekstra mano kaj sia maldekstra, kaj krom tio multe da brutoj?